Op 24 oktober jl. kwam er veel te vroeg een einde aan het leven van Remco van Wijngaarden, oud-lid, -vrijwilliger en -doelman van ons eerste elftal. Ons medeleven gaat uit naar zijn echtgenote Marleen en hun drie kinderen Luna, Noah en Tirza. Maar uiteraard ook naar zijn ouders Herman en Mia, zijn zus Diana en alle overige familieleden, vrienden en bekenden. Remco was actief als trainer van de JO15-2 en speler van het 35+ elftal bij Zeelandia Middelburg. Ook daar wordt hij erg gemist en dat geldt uiteraard ook voor zijn collega’s en leerlingen in het onderwijs.
Als voetballer was hij fanatiek en kon hij slecht tegen zijn verlies. Nu zijn er daar wel meer van in het voetbal, maar hij koppelde dat aan een flinke dosis zelfreflectie en zelfkennis, getuige zijn interview in de PZC van 17 november 2006. Remco was zijn basisplaats kwijtgeraakt en de mededeling door zijn toenmalige trainer Gérard de Nooijer kwam hard aan. Maar van rancune naar zijn trainer of zijn vervanger onder de lat was geen enkele sprake. Hij was vastbesloten om zijn team te ondersteunen en keihard te werken aan zijn comeback.
Wij hopen dat hij die wijze lessen mee heeft gegeven aan zijn kinderen en leerlingen als belangrijke leidraad in het leven. Het groepsbelang gaat boven jouw eigen belang. Tegenslagen horen erbij, maar door te reflecteren op jouw eigen rol en hard werken kom je er weer bovenop. Om Remco te eren, is voorafgaand aan het duel tegen Serooskerke een minuut stilte gehouden en speelde het eerste met rouwbanden ter nagedachtenis aan Remco.